Interview met UNIFIL veteraan in Libanon uitgezonden als dienstplichtig reserveofficier koninklijke landmacht, tolk van de sectie Inlichtingen & Operatiën in Haris

Dit is het derde van drie interviews met een UNIFIL-tolk. Hij vertelt over zijn verlofperiode in Israël. Hij vertelt dat UNIFIL heel hiërarchisch was ingedeeld. Hij ging voornamelijk om met officieren. Hij vertelt ook over zijn vriendinnen ne het thuisfront. Na zijn eerste uitzending schreef hij twee handboeken voor UNIFIL-militairen hoe om te gaan met de culturele verschillen tussen Nederland en Libanon. Geïnterviewde wilde graag voor een tweede keer als tolk worden uitgezonden, maar door een misverstand, dat hij later recht kon zetten, duurde dat enige tijd. In de tussentijd was burger. Medio jaren negentig kreeg hij contact met een UNIFIL-veteraan die hij hielp bij het verwerken van zijn trauma. Dit leidde tot de mailinglijst BlueHelmets waarbij zich later ook Indië, Korea en Nieuw Guinea aansloten. De UNIFIL veteranen werden door de anderen met minachting bejegend. De oudere veteranen hadden geen idee hoe de situatie in Libanon was. Hij reflecteert ook op hoe de maatschappij in Nederland tegen militairen aankeken en hoe dat langzaam is veranderd. Hij uit nogmaals zijn ongenoegen over het boek ‘Vredesmacht in Libanon’. Hij vind het jammer dat Defensie na Libanon geen tolken heeft aangehouden. Hij is geen voorstander van de inhuur van lokale tolken. Hij vertelt nog over zijn contact met de Britse verslaggever Robert Fisk die na de val van Srebrinca had geschreven dat Nederlandse militairen in Libanon een diepe haat jegens moslims hadden opgedaan. Geïnterviewde wist hem te overtuigen dat dat beslist niet het geval was waarna Fisk zijn uitspraak aanpaste. Hij heeft sowieso weinig op met oorlogsjournalisten. Het laatste kwartier van dit interview wordt besteed aan een terugblik op alle drie interviews.